دل و دين و عقل و هوشم همه را به آب دادي

                         ز  كدام  باده  ساقي  به       من  خراب دادي

دل  عالمي  ز  جا  شد  چو حجاب بر گشودي

                         دو  جهان  به  هم برآمد چو به زلف  تاب دادي

در  خرمي  گشودي  چو  جمال  خود   نمودي

                         ره   درد  و  غم  ببستي چو  شراب ناب دادي

همه  كس  نصيب  دارد  ز  نشاط و شادي اما

                         به  من  غريب   مسكين غم بي حساب دادي

زلب شكر فروشت دل ((فيض ))خواست كامي

                         نه  اجابتم  نمودي   نه   مرا         جواب دادي

ياد    ايامي  كه  در گلشن  فغاني    داشتم          در   ميان  لاله  و  گل      آشياني داشتم

گرد  آن شمع  طرب  مي سوختم  پروانه  وار         پاي  آن  سرو  روان  اشك    رواني داشتم

آتشم بر جان ولي از شكوه  لب خاموش بود          عشق را از اشك حسرت ترجماني داشتم

چون سرشك از شوق بودم خاكبوس درگهي         چون  غبار  از  شكر سر  برآستاني داشتم

در  خزان  با  سرو و نسرينم  بهاري تازه  بود          در  زمين با  ماه  و  پروين آسماني داشتم

درد  بي عشقي ز جانم برده طاقت ورنه من          داشتم       آرام      تا  آرام  جاني داشتم

بلبل  طبعم  رهي  باشد  ز تنهائي   خموش         نغمه ها  بودي  مرا  تا     همزباني داشتم